Mijmeringen van Mirjam | Ik voel nattigheid
Mirjam is in de zomer van 2023 met haar gezin van de stad verhuisd naar het buitengebied van Oirschot. Ze hebben een hectare land waarop ze met de aanleg van een voedselbos goed voor zichzelf én voor de biodiversiteit willen zorgen. In deze maandelijkse column in Natuurlijk Oirschot, het maandblad van IVN Oirschot, vertelt Mirjam over haar ontdekkingsreis als ‘groentje in het groen’. Hieronder de column van september 2024.
Hoe wij in Oirschot terecht zijn gekomen? Wij zochten naar een plekje waar we onze droom konden verwezenlijken: een thuis dat niet alleen nu fijn is, maar waar ook onze kinderen de vruchten van kunnen plukken, letterlijk en figuurlijk. Een voedselbos heeft een paar decennia nodig om volwassen te worden. Aangezien wij van middelbare leeftijd zijn worden de meeste vruchten gegeten door de generaties na ons. Het tot wasdom komen van ecosysteemdiensten, zoals biodiversiteit en klimaatadaptatie, kost eveneens wat tijd. Tijdens de kurkdroge zomer van 2018 bleek voedselbos Ketelbroek opvallend goed in staat om deze uitdaging te doorstaan door de unieke samenwerking tussen planten en schimmels.
Het tegenovergestelde van droogte is nattigheid. Grote buien worden beter verwerkt in een groene omgeving, dus nog een reden om versteend stedelijk gebied te verlaten. Ons gehele zoekgebied lag daarnaast ruim boven NAP, om de kans te verkleinen dat ons met zorg opgebouwde paradijsje op enig moment onder de zeespiegel verdwijnt. Tot slot nog een fijn huis in een prettige omgeving en het wensenlijstje is compleet. In Oirschot viel de puzzel viel in elkaar. Inmiddels zijn we een jaar verder en ook heel wat ervaringen verder, maar nog steeds voel ik me een ‘groentje-in-het-groen’.
In de stad was het weer het weer. Soms irritant, andere keren heel fijn, maar meestal een onbewust gegeven. Ik had geen idee hoeveel millimeter regen veel is. Nou, dat weet ik inmiddels wel! Het was een bijzonder nat jaar. Van oktober tot ver in het voorjaar zijn er nauwelijks droge dagen geweest. In de winter deed ik elke dag mijn rondje langs de aanplant, zoekend naar de kleinste tekenen dat ze aangeslagen waren. Ieder knopje en blaadje dat tegen de lente tevoorschijn kwam was reden voor een feestje. Tegen het einde van het voorjaar was ik door het dolle heen. Vrijwel alles leek klaar te zijn om zich, net als wij, permanent in Oirschot te vestigen. Maar late nachtvorst en nog meer nattigheid in de maanden erna zorgden voor wat demping van de feestvreugde. Niet alles heeft het gehaald.
Toch zien we vol goede moed uit naar een nieuwe ronde van aanplanten in het najaar. Aan de planten die groeien op plekken waar we ze niet bedacht hadden (in een vorig leven ‘onkruid’ geheten) zien we de veerkracht van de natuur. Een wetmatigheid van de natuur dat iedere omstandigheid zijn eigen winnaars heeft. De winnaars van de milde natte winter? De muggen, die dag en nacht vol enthousiasme rondzoemen in ons paradijs in wording. En dat steekt, meer dan ik zou willen…
